Arizona

De Grand Canyon is wellicht de meest bekende van alle canyons. De Colorado River en zijn zijrivieren snijden al miljoenen jaren door het Colorado Plateau, waardoor laag na laag van de zandsteen bloot kwam liggen. Hierdoor is de Grand Canyon ontstaan. Op sommige plaatsen langs de 443 km-lange inkeping zijn de zijwanden meer dan een mijl hoog en op hun breedste punt liggen ze 29 km uit elkaar. De streek werd en wordt bevolkt door Pueblon, Yuman, Quechan, Havasupai en Hualapei stammen, en werd in de 16e eeuw gekoloniseerd door de Spanjaarden. Tegenwoordig zijn er verschillende accommodaties en kampeerterreinen voor bezoekers, alsook bezoekerscentra waar rangers meer informatie geven over de geschiedenis en geologie van het terrein.

Monument Valley, of door de Navajo ook wel ‘Valley of the Rocks’ genoemd, spreidt zich uit over de grens met Utah heen, en ligt volledig binnen het Navajo reservaat. De naam ‘Valley’ is misschien niet helemaal gepast. Het Colorado Plateau lijkt eerder een grote vlakte waarop buttes, een soort heuvels, tot wel 300 meter hoog staan. IJzeroxide geeft de rotsen van zandsteen en zand hun typische rode kleur. Deze rode rotsen zijn wellicht het meest iconische beeld van het Amerikaanse Wilde Westen. Er loopt maar één grote weg door de vallei, de US 163 van Kayentah, AZ naar de US 191 in Utah. Van daaruit vertrekken kleine zandwegen tussen de grote rotsformaties heen naar Navajo-dorpen.

In het noorden van Arizona vinden we het kleine broertje van de Grand Canyon: de Antelope Canyon. Doordat het vormingsproces anders was, gaat het hier over een zogenaamde ‘slot canyon’. Veel minder breed dan hij diep is, werd de Antelope Canyon gevormd door de moessonregens die door de spleten en kieren in de Navajo zandsteen raasden. Het water gaf de muren zijn typerende, vloeiende uitzicht. In feite gaat het hier zelfs om twee canyons, de Upper en de Lower Antelope canyon. Beide zijn enorm populair bij fotografen en toeristen die de spectaculaire beelden met eigen ogen willen zien. Al is de Upper Canyon populairder omwille van de hoogte; er is geen klimwerk nodig. Met behulp van gegidste tours kan je door de canyons dwalen en je kan zelfs een helikoptervlucht boeken om dit stukje prachtige natuur te bewonderen.

De Painted Desert kreeg zijn naam in 1540 toen Francisco Vásquez de Coronado door de streek trok op zoek naar de Zeven Steden van Cibola. Het is overduidelijk waar de naam vandaan komt: de geërodeerde buttes en rotsformaties vertonen gradaties rood in alle tinten, tot zelfs lavendelkleurige lagen. De streek is voor het merendeel enkel bereikbaar te voet of via kleine landwegen, al zijn er een paar grotere wegen. Er zijn ook twee grote Navajo nederzettingen die je kan bezoeken: Cameron en Tuba City. Om je op die kleine wegen te mogen begeven op Navajoland, moet je wel een speciale vergunning hebben.

De historische Route 66 is de meest bekende autoroute van de Verenigde Staten. Hoewel de route niet meer als dusdanig in gebruik is, zijn er tal van delen die intact zijn en de sfeer van vroegere tijden uitademen. “The Highway of America” liep van Chicago (Illinois) tot Santa Monica (Californië) door de staten Missouri, Kansas, Oklahoma, Texas, New Mexico en Arizona. De route bracht vele migranten – toen ook bekend als settlers – naar het Westen. In 1985 werd hij uit het US Highway System verwijderd nadat grote stukken al waren vervangen door het Interstate Highway System. Lokaal bleef de “Historic Route 66” wel vaak bewaard.

In Arizona wordt het stuk tussen Kingman en Seligman nog steeds aangeduid als SR66, en langs de route bevindt zich één van de twee overgebleven Wigwam Motels uit de jaren dertig. De kamers daar hebben de vorm van een typische tipi.

In het noordoosten van Arizona, net onder de Painted Desert, vinden we het 600 km² grote Petrified Forest National Park. In het park vind je veel overblijfselen van gefossiliseerd hout uit het late Trias-tijdperk, waarnaar het park vernoemd werd. Route 66 liep ooit dwars door het park en daar zijn nog overblijfselen van te zien, net als fossielen uit het Triastijdperk. In het bezoekerscentrum krijg je in een filmpje van 20 minuten een beknopte geschiedenis van de streek en het ontstaan van de fossielen te zien. Er is geen accommodatie in het park zelf te vinden. Daarvoor kun je terecht in de omliggende dorpen.

De Havasu Falls bevinden zich in de Grand Canyon. Het is een van de meest gefotografeerde plekken van de hele Canyon. Je moet er wel een trektocht van 13 km heen én terug voor over hebben om de prachtige groenblauwe watervallen te zien. De vijf watervallen ontlenen hun naam aan de stamgrond waarop ze zich bevinden: Havasu. De Havasu stam baat kampeerplaatsen uit, die je wel vooraf moet reserveren. Bij de watervallen zelf zijn picknicktafels voorzien, en je kan ook in en achter de watervallen zwemmen.

In de buurt van Tucson Saguaro National park, vind je het “Saguaro National Park”. Dit relatief kleine park bestaat uit twee verschillende delen: het Tucson Mountain District ten westen van de stad en het Rincon Mountain District. De grootste cactussen van het land, de Saguaro, groeien enkel hier in de Sonoran Desert en zijn het universele symbool van het Wilde Westen in Amerika. Je kan hier zowel te voet rondtrekken als met de auto een rondrit maken. Ook zijn er verschillende kampeerplaatsen voorzien.

Uitgehouwen in een zandstenen klif op ongeveer 27 meter hoog, bouwden de Sinagua-volkeren een gebouw van 20 kamers verspreid over 5 verdiepingen: het Montezuma Castle. Montezuma was een beroemde Azteekse keizer die niets te maken heeft met dit bouwwerk, en het is bovendien ook geen kasteel. Het wordt toch zo genoemd omdat de Europees-Amerikaanse settlers die connectie maakten toen ze het verlaten gebouw in de jaren 1860 tegenkwamen. De Hopi en Yavapai stammen af van de werkelijke bouwers, en zij keren er regelmatig terug voor religieuze ceremonies.

De Barringerkrater is waarschijnlijk de bekendste inslagkrater op aarde. Toen men aan het eind van de 19e eeuw op zoek ging naar de oorsprong van de krater, was Daniel Barringer de eerste die opperde dat het wellicht om een meteoorkrater ging. Zijn familie heeft het omliggende terrein nog steeds in eigendom, en zodoende is het niet beschermd als een nationaal monument. Wel kreeg het de status van National Natural Landmark. De krater ontstond zo’n 50.000 jaar geleden in het Pleistoceen tijdperk, doordat een meteoriet van nikkel en ijzer met een diameter van ongeveer 50 meter insloeg in het Colorado Plateau. In de jaren ‘60 – ‘70 werd de site gebruikt door astronauten om te trainen voor de Apollo missies.